Ik heb het bewerkt alsof het een telefoongesprek is. Op deze manier lijkt het alsof ik het tegen iemand zeg in een gesprek, terwijl het eigenlijk een innerlijke monoloog is, gericht op wie het dan ook mag horen.
Soms ben ik bang dat ik minder lief ben dan dat jij had verwacht.
Dat je me net leerde kennen en toen dacht dat ik nooit iets gemeens zou zeggen,
zelfs al was ik moe.
Of dat ik altijd zou zeggen dat je gelijk had, ook al vond ik van niet.
Misschien dacht je dat ik bijvoorbeeld nooit boos zou worden,
of in ieder geval niet om iets kleins.
Misschien hoopte je dat ik het overal mee eens zou zijn, zodat we nooit een discussie hoefde hebben over de waarheid, die zo kan verschillen...
En dan ben ik bang voor het moment dat je me beter leert kennen.
Dat je er dan achterkomt dat ik dat gewoon soms wel doe.
Dat ik dan een keertje simpelweg chagrijnig ben.
Of dat ik in discussie ga om iets kleins, omdat ik vind dat het allemaal anders had moeten zijn.
Dat ik je zeg dat je geen gelijk hebt, terwijl jij gelooft dat je wel gelijk hebt.
En dat je me dan heel stom vindt.
Dan ben ik zo bang dat je me minder lief vindt dan dat jij dacht.